Jak można najłatwiej wyjaśnić, czym są dajmony? Stosując pewne uproszczenie, można je nazwać manifestacją ludzkiej duszy. Na przykład twojej. Choć brzmi to nieco poetycko, w praktyce oznacza kontaktowanie się ze swoją podświadomością, którą reprezentuje dajmon, by lepiej poznać samego siebie. Po co? Przede wszystkim po to, by, ogólnie mówiąc, lepiej poznać siebie.

Podświadomość jest słabo poznaną sferą, lecz wiadomo już, że ma olbrzymi wpływ na nasze życie – wiele naszych decyzji, zachowań czy poglądów wynika właśnie z niej, a my nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy! Skrywa przed nami więcej niż odkrywa, lecz możesz do niej w pewien sposób dotrzeć i przez to poznać siebie lepiej, na przykład właśnie z pomocą dajmona.

Dajmon nie jest sam w sobie naszą podświadomością, można go nazwać łącznikiem z nią. Jakby mostem między świadomością a podświadomością. Przez poznanie go nie otworzysz przed sobą automatycznie wszystkich swoich sekretów; to raczej rodzaj pracy nad sobą niż wiedzy podanej na talerzu. Możesz stać się dzięki temu lepszym człowiekiem, odnaleźć równowagę w życiu, stać się bardziej samoświadomym, ale to nie przyjdzie od razu. Dajmon umożliwia Ci dotarcie w głąb samego siebie i lepsze zrozumienie własnej osoby. To droga, którą razem przechodzicie, i nikt nie mówi, że będzie prosta.

Dajmony mają formy zwierząt, które, mówiąc pokrótce, symbolizują nasze wewnętrzne mechanizmy i cechy charakteru, ale jest to na tyle rozwinięta koncepcja, że na jej opisanie poświęciliśmy osobny dział tej strony. W naszym świecie, w przeciwieństwie do uniwersum stworzonego przez Philippa Pullmana, dajmony nie są materialne, co oznacza, że są jedynie konstruktami myślowymi stworzonymi przez nasz umysł i żyjącymi w jego obrębie. Mówiąc prościej, są prawdziwe dla nas, lecz inni ich nie widzą, nie mogą z nimi rozmawiać, a one same nie mają żadnego wpływu na otoczenie. Jednak są jak najbardziej prawdziwe! Jak powiedział Dumbledore do Harry'ego Pottera: „Ależ oczywiście to dzieje się w twojej głowie, Harry, tylko skąd, u licha, wniosek, że wobec tego nie dzieje się to naprawdę?”

Rozmowy z dajmonem mają postać wewnętrznego dialogu; wprawdzie niektórzy daemianie (ludzie, którzy odkryli swojego dajmona) lubią mówić do swoich dajmonów na głos, jednak większość preferuje rozmowy odbywające się jedynie w umyśle. Czy to oznacza, że gadasz sam ze sobą? W pewnym sensie tak, bo dajmon nie jest odrębnym bytem, stanowi część ciebie. W naszej kulturze może budzić to opór – przecież tylko wariaci gadają do siebie, czyż nie? Otóż… robi to każdy człowiek na świecie! Każdy z nas ma czasami wewnętrzne rozterki, przemyślenia, albo słyszy głos intuicji ostrzegający przed czymś lub wręcz przeciwnie, zachęcający do czegoś. Dajmon nie jest niczym innym jak tym głosem, tylko uporządkowanym i o nadanej postaci! Poznając dajmona, poznajesz coś, co było w tobie od zawsze, ale zyskujesz tego świadomość, a nadając mu postać, imię i rozmawiając z nim świadomie, polepszasz swój kontakt z samym sobą. Dlaczego wykorzystywanie naturalnych walorów naszego umysłu miałoby być czymś złym?

„Pierwotny obraz, lub archetyp, jest figurą – czy to będzie dajmon, istota ludzka czy proces, który bez przerwy powtarza się w biegu historii i pojawia gdziekolwiek kreatywna fantazja jest swobodnie wyrażana. Zasadniczo jest on figurą mitologiczną… w każdym z tych obrazów jest odrobina ludzkiej psychiki i losu, pozostałość radości i smutków powtórzonych niezliczoną ilość razy począwszy od najdawniejszych czasów…” Carl Jung „Relacja psychologii analitycznej i poezji” – The Creativity Question pod redakcją Albert Rothenberg, Carl R. Hausman.

„Bez tych zabaw z fantazją żadna kreatywna praca nigdy by się nie narodziła. Dług jaki posiadamy u wyobraźni jest nie do oszacowania.” – C.G. Jung z Brainyquotes

„Dajmony (…) w przeciwnym razie byłyby jedynie nieznaczącą dekoracją, nie dodającą nic do historii, ale użyłem je by ucieleśnić i zobrazować pewne prawdy o ludzkiej osobowości, które w inny sposób byłyby ciężkie to wyrażenia. Próbuję napisać książkę o tym co to znaczy być człowiekiem, dorastać, doświadczać cierpienia i uczyć się.” – Philip Pullman wywiad dla ACHUKA.