Dlaczego romantyczna wizja Samotnego Wilka nie jest prawdziwa?

Autor: Edie Przetłumaczyli: Jess i Seph

Akela, wspaniały szary Samotny Wilk, który wiódł całe Stado siłą i sprytem, wyciągnął się na całą długość na swojej skale, a poniżej usiadło czterdzieści lub więcej wilków, każdej wielkości i koloru… Samotny Wilk prowadził ich od roku. Dwukrotnie wpadł w pułapkę na wilki za młodu i raz został pobity i zostawiony na pastwę losu; znał więc zwyczaje i nawyki Ludzi. „Bracia Mowgliego”, Księga Dżungli, Rudyard Kipling
Hierarchia w wilczym stadzie to para alfa, para beta, para delta, starszyzna i para omega. „Wilk szary”, wikipedia.org

Rozważmy wilka. Bez wątpienia – jeden z najbardziej niezwykłych zwierząt na naszej planecie. Zdolny, samodzielnie, zabić jelenia za jednym dobrym skokiem. Stworzenie, które nasi przodkowie ujarzmili, by nie być samotnymi w nocy. Czasem – bestia, która prześladuje nas w koszmarach. Piękny. Silny. Mądry. Tropiciel. Łowca. Lider.

Zwierzę stadne

Podobnie jak psy domowe, wilki są silnie towarzyskimi stworzeniami. Lubią być w pobliżu ludzi swojego pokroju i mają silne poczucie hierarchii. Jedyną różnicą jest to, że psy widzą swoje stado w ludziach, gdzie właściciel jest alfą, i dlatego też zdarza nam się zapomnieć, że wilki nie są samotnikami. W końcu nie spotykamy ich potomków, psów, biegających po ulicach w stadach, polujących na samochody czy koty jak jeden organizm – a przynajmniej nie w naszym państwie. Ale dzikie psy się zdarzają i, inaczej niż dzikie koty, automatycznie formują grupy. Stado dzikich psów jest bardziej niebezpieczne od stada wilków; wilk ucieknie przed człowiekiem, ale pies zna go zbyt dobrze, by się obawiać.

A więc, wracając do stada. Kiedy Kipling przedstawił Akela, Samotnego Wilka, nie miał pojęcia, o czym pisał. Zapoczątkował mit, który zbudował ideę samotnego wilka jako silnego, mądrego, idealnego lidera, być może nieco skrzywdzonego, ale walczącego dalej, tajemniczego, wyjątkowego i…

…Uber? Tak, moi drodzy, Akela, oryginalny Samotny Wilk, który pozwala Mowgliemu zostać Ludzkim Szczenięciem, bohater Księgi Dżungli, jest w rzeczywistości uberwilkiem. Na końcu opowieści, zdoła pokonać dziesiątki dingo, mimo że jego futro jest już całkowicie białe; jak dla mnie, brzmi śmiesznie. Nie jest w żadnym stopniu prawdziwym wilkiem; nie jest nawet podobny do reszty Stada. I to jest powód, dla którego stado jest tutaj pisane z wielkiej litery; to najważniejsza część wilczego życia, a spora część Księgi Dżungli koncentruje się na Mowglim, usiłującym znaleźć swoje miejsce w hierarchii Stada.

Bo nie można być wilkiem bez świadomości swojego miejsca. Są różne rodzaje wilków w stadzie – Alfa, który wiedzie stado i ma pierwsze prawo do zdobyczy, choć jego głównym zadaniem jest rozwiązywanie sporów dotyczących hierarchii i utrzymywanie funkcjonowania stada jako jedności. Beta pomaga alfie w opiece nad szczeniętami alfy (tylko alfa się rozmnaża) i jest najbardziej prawdopodobnym konkurentem dla alfy, może nawet opuścić stado, by założyć własne. To jedyna sytuacja, gdy wilk dobrowolnie opuszcza stado. Delta, starsi I wartownicy znajdują się gdzieś pomiędzy alfą I betą a omegą.

„Omegom okazywane jest najwięcej agresji ze strony stada… Wszystko, począwszy od stałej dominacji, kończąc na wrogości i psychicznym zastraszaniu… Każdy rodzaj towarzystwa jest lepszy od samotności i, jak widać, uległe wilki wolą wybrać niską rangę w Stadzie niż możliwy głód.” (wikipedia.org)

Wilk omega także służy w Stadzie jako sposób wyładowania napięcia i utrzymywania Stada w grupie. Wszystkie te pozycje w hierarchii są konieczne i ustalane. Wilki są hierarchiczne I radzą sobie najlepiej w grupach, gdzie wiedzą, na którym szczeblu drabiny społecznej stoją. Kolejną korzyścią z trzymania razem jest możliwość zdobycia większej ilości pożywienia, polowanie w grupie przynosi więcej zysków. „Potrzeba ścisłej koordynacji stada, by upolować dużą zwierzynę, a szansa na powodzenie pościgu jest bardzo niska”, mówi wikipedia. Drapieżnikowi trudno jest stale polować na małe zdobycze samodzielnie – zużyta energia nie jest proporcjonalna do wielkości łupu.

Nie mam na myśli tego, że samotne wilki nie istnieją. Naturalnie, że się takie wilki spotyka. Ale nigdy nie odchodzą z wyboru – jest to albo lider, który był zbyt słaby, by utrzymać swoją pozycję – lub chory wilk, pozostawiony na pastwę losu przez stado. W samotnym wilku może siedzieć coś dziwnego, co stado wyczuło i wykluczyło go z grupy. Nie jest zdrowym posiadanie w sobie tak “dziwnej” części. Jeśli samotny wilk przetrwa, jest możliwe, że będzie silniejszy, tego wymagać będzie od niego sytuacja, może też okazać się bardziej chciwy – musi w końcu sam upolować zwierzynę i na dodatek ją obronić Lecz ich celem, jeśli można mówić o celach zwierząt, jest znalezienie innego wilka i założenie stada. Wilki nie lubią być same i nie są ewolucyjnie przystosowane do samotniczego trybu życia

Nawet Akela biegał ze Stadem. Zamiast Samotnego Wilka, Kipling powinien był nazwać go Wilkiem Alfa (choć nie brzmi nawet w połowie tak dobrze). Był tym, który ustanowił Prawo Stada, kto zapewniał im Stadu bezpieczeństwo i doradzał mu, będąc na końcu obalonym. Reszta Stada zaakceptowała to, ponieważ taki jest porządek świata. Nie chcę przez to powiedzieć, że wilki nie są wspaniałymi zwierzętami. Są. Ale jeśli chcesz ogłosić się wilkiem, musisz być gotowy, by podążać za zasadami stada i zająć swoje miejsce w hierarchii. Musisz być towarzyski, nakierowany na pracę i życie w grupie, niechętny samotności. Jeżeli jesteś samotnym wilkiem, raczej usłyszelibyśmy o twoim pogrzebie w ciągu kilku najbliższych tygodni albo przynajmniej o tobie, żyjącym w małym, brudnym pokoiku, zastanawiającym się, dlaczego jesteś odtrącany.

Samotny wilk jest skazany na porażkę. Odludek, wyrzutek, pogrążony w stanie bliskim śmierci i szczerze nieszczęśliwy. Wilk w stadzie to wilk, który przeżyje. W prawdziwym świecie wilka, nikt nie chce zostać Samotnym Wilkiem, nieważne, jak mądry by on nie był.